Po odbyciu formacji zakonnej 16 lipca 1955 r. złożyła w Kluczborku pierwsze śluby zakonne. Jej pierwszą placówką w Zgromadzeniu był Dom Dziecka w Polanicy Zdroju gdzie pracowała jako wychowawczyni. W latach 1956 – 1974 wykonywała prace biurowe w Kurii Metropolitalnej we Wrocławskiej. W tym też czasie miała czteromiesięczna przerwę w pracy na przygotowanie do złożenia wieczystej profesji co nastąpiło 16 lipca 1960 r. w Kluczborku. W 1974 r. została skierowana do prowadzenia kancelarii parafialnej w Zakopanem, gdzie zajęła się również organizowaniem duszpasterstwa charytatywnego przy parafii Najświętszej Rodziny. Od 1976  r. pełniła funkcje przełożonej i we wspólnocie w Lubaczowie i pracowała w Kurii Arcybiskupiej. Siostra Deodata wykazując uzdolnienia i zamiłowanie do pracy charytatywnej w 1977 r. została ponownie skierowana do Zakopanego gdzie przy parafii opiekowała się chorymi samotne przebywającymi w domach oraz prowadziła kursy udzielania pierwszej pomocy. W latach 1982-1984 s. Deodata pracowała w duszpasterstwie charytatywnym przy parafii św. Mikołaja w Krakowie. Przez kolejne dwa lata pełniła posługę pielęgniarską w Państwowym Domu Pomocy Społecznej w Rudzie Różanieckiej. W 1986 r. Siostra podjęła pracę charytatywną przy parafii Najświętszej Rodziny w Tarnowie gdzie pracowała przez 13 lat służąc ofiarnie ubogim i chorym aż do utraty przez nią samą sił zdrowotnych. Jej stan zdrowia pogarszał się w bardzo szybkim tempie. Pozostała we wspólnocie domu prowincjalnego do ostatnich swoich dni otoczona troskliwą opieką swoich współsióstr. Przy parafii Najświętszej Rodziny w Tarnowie od 1986 r. powstał Wincentyński Zespół Charytatywny, którego pracę koordynowała s. Deodata troszcząc się o formacje duchową członków zespołu i jego sprawną organizację. Pisała do nich: „Konieczne jest także prywatne studium, które pogłębi więź z Bogiem i ułatwi kontakt z ludźmi, którym służymy. Odnowa wewnętrzna ma swoje źródło w mocy Ducha Świętego i daje siły do pokonywania największych trudności. Ten Który nas do końca umiłował, czeka na naszą miłość przede wszystkim świadectwem życia” (21.01.1993 r.). W 1992 r. opracowała „Vade mecum Opiekuna charytatywnego” dzieląc się swym wieloletnim doświadczeniem z innymi. S. Deodata była osobą oddaną  służbie Bogu w bliźnich, wrażliwą na ich potrzeby, bardzo ofiarną, zaangażowaną i  odpowiedzialną. Kochała posługę ubogim pełniąc względem nich uczynki miłosierdzia co do duszy i co do ciała, i rozpalała w sercach innych pragnienie posługi miłosiernej organizując współpracę z wolontariuszami i  instytucjami.